Evrenin sessizliğinde insan, bir toz tanesinden farksız görünür. Samanyolu’nun uçsuz bucaksız sarmalında, milyarlarca yıldızın ve trilyonlarca gezegenin arasında, bir gezegenin yüzeyinde nefes alan küçük bir varlık… Ve yine de o varlık, gözlerini göğe diktiğinde, bu uçsuz bucaksız evreni anlamaya, yorumlamaya ve hatta onun özündeki sırra yaklaşmaya muktedirdir. İşte burada, Allah’ın insana bahşettiği en büyük mucize gizlidir: düşünce.
Bir atom çekirdeğinin içindeki parçacıklar kadar küçük görünen insan, kendi beyin evreninde sonsuzluklar yaratabilir. Beyin, yaklaşık bir buçuk kilo ağırlığında bir organ olmasına rağmen, milyarlarca nöronun kusursuz bir uyum içinde çalıştığı bir ilahi sistemdir. Her düşünce, bir kıvılcım gibi sinir ağlarında dolaşır; bir hayal kurulduğunda, görünmez bir evren şekillenir. Bu yaratıcı güç, Allah’ın insana verdiği “halife” olma vasfının derin anlamını taşır.
İnsan yalnızca düşünen bir varlık değildir; düşündüğünü anlamlandıran, anlamlandırdığını sorgulayan, sorguladığını ise dönüştürebilen bir bilinçtir. Evrenin büyüklüğü, insanın küçüklüğünü gösterirken, aynı zamanda Allah’ın kudretinin tecellisini de hatırlatır. Çünkü Allah, insanı zayıflık içinde yücelikle donatmıştır. Bir zerre kadar küçük bir bedene, sonsuz bir düşünme gücü yerleştirmiştir.
Kâinatın sırlarını çözmeye çalışan her bilim insanı, aslında bu ilahi düzenin izini sürer. Her denklem, her keşif, Allah’ın yarattığı düzenin bir yansımasıdır. Galaksilerin dönme hızından, atom çekirdeğindeki enerjiye kadar her şey ölçülüdür, dengelidir ve amaca yöneliktir. Bu, insanı hayrete düşüren bir denge noktasıdır: Kâinatın büyüklüğü insanı küçültmez; bilakis, insanın değerini daha da yüceltir. Çünkü Allah, bu kâinatı insanın aklıyla okuyabileceği biçimde kurmuştur.
İnsanın beyni, yaratıcı kudretin bir aynası gibidir. Hayal kurmak, aslında Allah’ın insana bahşettiği “yaratma gölgesi”dir. Bir düşünceyle icatlar doğar, bir hayalle medeniyetler yükselir, bir fikirle tarih yön değiştirir. İnsan, bu gücün farkına vardığında, hem kendi varlığını hem de kâinatın anlamını derinden kavrar. İşte bu farkındalık, imanla bilimin, kalple aklın birleştiği noktadır.
Kimi insan, “Evrenin bu denli büyük olduğu yerde biz ne kadar önemsiziz?” diye sorar. Oysa cevap basittir: Allah, evreni büyüklüğüyle değil, insanı anlam derinliğiyle imtihan eder. Büyüklük, fiziksel bir ölçüdür; anlam ise ruhsal bir sonsuzluktur. İnsan, o anlamın taşıyıcısıdır. Bu yüzden, Allah insanı boşuna yaratmamıştır. Her beyin bir potansiyeldir, her kalp bir merkezdir, her hayal bir başlangıçtır.
Sonuçta insan, zerreyle sonsuzluk arasında bir köprüdür. Ne tamamen küçüktür, ne de tamamen büyük. O, Allah’ın kudretinin bilinçli bir aynasıdır. Gözle görülmeyecek kadar küçük bir varlıktan, evrenin anlamını kavrayabilecek kadar büyük bir bilince sahiptir. Düşünce ve hayal gücü, bu ilahi lütfun somut hâlidir.
Kâinatın sessizliği içinde bir insanın duası bile yankılanabilir. Çünkü Allah, küçüklüğün içinde sonsuzluğu, zayıflığın içinde kudreti, insanda ise kendi yaratıcı nefesini gizlemiştir. Bu yüzden insan, yalnızca yaşamak için değil, anlamak, üretmek, hayal etmek ve Allah’ın düzenini idrak etmek için yaratılmıştır.