Toplumsal aklın derin koridorlarında kimi zaman basit görünen bir düşünce, gerçekte insanın kaderini sarsacak kadar tehlikeli bir yankı bırakır. “İşsiz kalmamak için evlenmek” ya da “aile olmayanlara iş vermemek” gibi yaklaşımlar, hayatın karmaşık örgüsünü tek bir düğüme indirgeme çabasının kırılgan bir örneğidir.
Evlilik, insan ruhunun iki farklı nefesle güçlenme arzusudur; bir istihdam politikası, bir ekonomik güvenlik kalkanı değildir. İki insanın yüreklerini bağlayan yasa, bir iş kapısının mührünü de taşıyacaksa, o bağın kutsiyeti zedelenir, aşk yerini zorunluluğa bırakır, aile fikri bir dayanışma yuvası olmaktan çıkıp bir “iş bulma vesikası”na dönüşür. Bu ise toplumsal yapının onuruna gölge düşürür.
Aynı şekilde, “aile olmayanlara iş vermeyin” yaklaşımı, insanın değerini medeni hâline indirger; bireyi yeteneğinden, emeğinden, üretme gücünden soyutlar. Oysa toplumda, yalnızlar da aileliler de nefes alır. Her birey kendi emeğinin parlaklığıyla anlam kazanır. Bir kişinin evli olması, zekâsına, çalışkanlığına ya da katkı potansiyeline dair bir kanıt değildir. Bekâr olmak da bir eksiklik değil, insanın kendi yolculuğunun doğal bir evresidir.
Böylesi bir bakış açısı hem ekonomik hem etik anlamda tehlikelidir.
Çünkü:
• İş, bireyin liyakatiyle verilmelidir; medeni hâliyle değil.
• Evliliği ekonomik bir araca dönüştürmek, aile kurumunu zayıflatır.
• Bekâr bireylerin toplumsal hayattaki yerini küçümsemek, insan haklarıyla çelişir.
• İşsizlik, sosyal politikalarla çözülür; evlilik baskısıyla değil.
Toplum, çeşitliliğiyle zenginleşir. Farklı yaşam tercihlerinin bir arada değer gördüğü bir düzen, geleceğe daha güvenle yürür. İnsan, yalnızca evli olduğu için değil; aklının berraklığı, yüreğinin cesareti ve emeğinin kıymeti için değerlendirilmelidir.
Kısacası, işsizlik evlilikle değil; adil, üretimi teşvik eden, liyakati merkeze alan politikalarla çözülebilir.
İnsanı değerli kılan, hangi kapıya anahtar taşıdığı değil, hangi ışığı taşıdığıdır.
Devamı 👈