Gazze’nin yaralı topraklarında hayat, küllerin arasından yeniden filizlenmeye çalışan narin bir cevhere benziyor. Savaşın açtığı yaralar hâlâ taze; yıkılmış duvarlar, enkaza dönmüş sahalar ve gökyüzüne yükselen toz bulutları, bir zamanlar neşeyle dolu oyun alanlarının üzerine kara bir örtü gibi çökmüş durumda. Ama bu karanlığın içinde, insan iradesinin sessiz ama kararlı bir ışığı beliriyor: Sporun birleştirici, iyileştirici ve diriltici gücü.
Yıkıntılar Arasında Bir Nefes: Sporun Yeniden Doğuşu
Gazze’de çocuklar, savaşın en ağır yükünü omuzlayan masum ruhlar. Evlerini, okullarını, arkadaşlarını kaybetmiş olsalar da içlerindeki hareket etme, koşma, oynama arzusu sönmüyor. Spor, onlar için artık sadece bir eğlence değil; hayatta kalmanın, yeniden ayağa kalkmanın ve dünyaya “Biz hâlâ buradayız” demenin bir yolu.
Tesislerin büyük bölümü yıkılmış olsa da çocuklar boş arazilerde, çadırların arasındaki dar koridorlarda ya da bir zamanlar spor salonu olan, şimdi çatısı çökmüş yapıların gölgelerinde idman yapıyor. Bir futbol topu bulmak bazen bir mucizeye dönüşüyor; basketbol potalarının yerinde çoğu zaman sadece paslı demirler veya kırık tahtalar kalmış. Ama hayal gücü, kararlılık ve dayanışma, yokluğu bir anda varlığa dönüştürmeyi başarıyor. Bir plastik şişe, anında bir hedefe; bir taş yığını, antrenman çizgisine; birkaç metre toprak, bir koşu pistine dönüşüyor.
Çadırların İçinde Büyüyen Güç
Psikologlar ve gönüllü eğitmenler, sporun Gazze’deki çocuklar için bir terapi olduğunu söylüyor. Savaşın bıraktığı korku, güvensizlik ve kayıplar, beden hareket ettikçe biraz olsun hafifliyor. Her sıçrayış, her pas, her koşu adımı içlerinde biriken ağırlıktan bir parça daha alıp götürüyor.
Bu çocuklar, salıncaksız parklarda büyüyor, ama dünya onlara yeni bir ritim kazandıran sporla tanıştıkça yüreklerindeki çatırtılar biraz daha dinginleşiyor. Bir koçun kararlı bakışı, bir arkadaşın uzattığı el, bir maç sonunda paylaşılan tebessüm… Hepsi, travmanın donukluğunu çözen bir sıcaklık yaratıyor.
Spor, onlara fiziksel dayanıklılığın yanında öz güven de kazandırıyor. Kendilerini savunmayı, bedenlerinin hâlâ güçlü olduğunu, zihinlerinin hâlâ berrak olabileceğini hissediyorlar. Belki de en önemlisi, hayatın hâlâ bir ritmi ve akışı olduğunu görüyorlar.
Gönüllülerin Omuzlarında Yükselen Umut
Gazze’deki antrenörlerin ve gönüllü çalışanların rolü, bir öğretmenin çok ötesine geçmiş durumda. Onlar, çocukların hayata tutunması için bir köprü, bir rehber, bir sığınak gibiler.
Birçok antrenör, kendi evini kaybetmiş, yakınlarını toprağa vermiş ya da yaralarla dolu bir geçmiş taşıyor. Buna rağmen çocuklar için sahaya çıkıyor, onlara teknik öğrettiği kadar sabrı, birlikte hareket etmeyi, adalet duygusunu ve mücadeleyi de aşılıyor. Her idman, bir direniş manifestosu gibi: “Biz, yıkılmayacağız.”
Sporun Fısıldadığı Büyük Hakikat
Gazze, dünyanın gözünde çoğu zaman sadece acının adresi olarak anılıyor. Haberler hep yıkımı, kıtlığı ve umutsuzluğu gösteriyor. Oysa gerçeğin diğer yüzü, çok daha sarsıcı bir güç taşıyor: dayanıklılık.
Bu çocuklar, dünyaya şunu hatırlatıyor:
Filistinliler yalnızca acının insanları değildir. Onlar, umut inşa eden, yaşamı dirilten, hayallerini yıkıntıların arasından bile çekip çıkaran güçlü bir halktır.
Gaza’da spor yapan bir çocuğun topa her dokunuşu, aslında geleceğe yazılan bir cümledir:
“Ben hayattayım, ben varım, ben devam edeceğim.”
Sonuç: Yeniden Doğuşun Sessiz Maratonu
Bugün Gazze’de spor, bir lüks değil; bir yaşam çizgisi.
Çocukların karanlıktan aydınlığa uzanan yolculuğunda bir pusula.
Yaraların üzerine serilen bir merhem.
Ve her şeyin ötesinde, bir halkın dünyaya gönderdiği güçlü bir mesaj:
“Bizi yıkan değil, ayağa kaldıran güçlere tutunuyoruz.”
Enkazın arasında yükselen bu küçük spor alanları, aslında bir toplumun yeniden doğuşunun kalp atışlarıdır. Ve o kalbin her atışı, dünyaya yeni bir hikâye fısıldar:
Direnciyle var olan bir halkın, geleceğe doğru kararlı adımlarla yürüyüşü.