İnternetin bugünkü haline baktığımızda, insanlığın ilk dijital çağını kurtarmak için bir tür dijital arkeoloji ihtiyacı doğuyor. Nasıl ki arkeologlar toprak altındaki eski uygarlıkların kalıntılarını gün yüzüne çıkarıyorsa, araştırmacılar da kaybolan web sayfalarını, arşivlenmemiş belgeleri ve yok olan bağlantıları kurtarmak için çalışıyor.
Wayback Machine gibi girişimler, bu kaybı sınırlı ölçüde yavaşlatıyor. Ancak bu tür projeler, internetin yalnızca küçük bir bölümünü kayıt altına alabiliyor. Bugün milyonlarca web sayfası, hiçbir iz bırakmadan dijital karanlığa gömülmüş durumda.
Yapay Gerçeklik ve Hakikat Krizi
Yapay zekâ üretimi içeriklerin artışıyla birlikte hakikat krizi de derinleşiyor. İnsan, internette karşılaştığı bilgiye artık eskisi kadar güvenemiyor. Bir görselin gerçek bir fotoğraf mı, yoksa bir algoritmanın ürünü mü olduğunu ayırt etmek gün geçtikçe zorlaşıyor.
Bu durum, sadece bilgi güvenliğini değil, aynı zamanda toplumsal güveni de sarsıyor. İnternet, doğruyu öğrenmenin değil, gerçeğin sonsuz versiyonları arasında kaybolmanın mekânına dönüşüyor.
İnternetin Sonrası: İnsanlığın Kararı
Üç yıl sonra internetin nasıl görüneceğini belirleyecek olan, teknoloji değil, insanlığın kendi tercihleri olacak. Şu sorular, geleceği şekillendirecek:
- İnsan üretimi içerikleri korumak için nasıl bir sistem kurulacak?
- Dijital hafızayı kalıcı hale getirmek için merkeziyetsiz ağlar ne kadar benimsenebilecek?
- Yapay zekâ, insan yaratıcılığını destekleyen bir araç mı olacak, yoksa onun yerine geçen bir gölge mi?
Bu sorulara verilecek yanıtlar, sadece internetin değil, aynı zamanda insanlığın dijital çağdaki kimliğinin de geleceğini belirleyecek.
Son Söz: Bir Çığlık Gibi
İnternetin üç yıl ömrü kaldığı iddiası, yalnızca teknik bir tahmin değil; aynı zamanda bir uyarı, bir çığlık. Eğer harekete geçmezsek, üç yıl sonra elimizde devasa bir yapay bilgi yığını kalacak, fakat insan sesinin yankısı silinmiş olacak.
İnternet, bizim için bir hafıza mekânı değil, yalnızca bir simülasyon sahnesi haline gelecek. Ve işte o zaman, aslında internet değil, biz kaybolmuş olacağız.
2028: İnternetsiz İnsanlık
Takvimler 2028’i gösterdiğinde, artık bildiğimiz anlamıyla bir internet kalmamıştı. İnsanların ürettiği içerikler, tıpkı el yazması kitaplar gibi nadir bulunan ve büyük değer taşıyan eserler haline gelmişti. Bir şiir, bir blog yazısı, eski bir forum gönderisi bile paha biçilemez kabul ediliyordu.
Yapay Zekâ Okyanusu
Her yerde aynı cümleler, aynı görseller, aynı algoritmik sesler dolaşıyordu. Yapay zekâ üretimi içerikler, okyanus gibi büyümüş, insanın sesini bastırmıştı. İnsanlar internete girdiklerinde karşılarına çıkan içeriklerin %99’unun makine yankısı olduğunu biliyorlardı.
Gerçeği arayanlar için internet artık bir labirentti. Hangisi doğru? Hangisi gerçek bir insanın elinden çıkmış? Bunu anlamak neredeyse imkânsız hale gelmişti.
Kayıp Arşivler
Bir zamanlar milyonlarca blog, haber sitesi, forum vardı. Şimdi çoğu, “404” yazısıyla anılıyordu. İnsanlar eski linklerin çöplüğünde dolaşıyor, kaybolan içerikleri geri getirmek için illegal “dijital arkeoloji” gruplarına başvuruyordu.
O gruplar, yeraltı sunucularında eski internet parçalarını saklıyor, şifreli ağlarda birbirleriyle paylaşıyordu. Bir makale ya da eski bir gazete küpürü bulmak, artık altın bulmaya eşdeğerdi.
Yeni Düzen: Yapay Hakikat
Hükümetler ve büyük teknoloji şirketleri, “Gerçeğin Resmî Versiyonu” adı altında yapay zekâ tarafından üretilmiş içerikleri dayatıyordu. İnsanlar ise bu yapay hakikate alışmaya zorlanmıştı.
Gerçek, artık bir tercih değil, bir algoritma tarafından tanımlanan bir sonuçtu.
İnsanlığın Çıkmazı
Bir gün, küçük bir topluluk karar aldı: İnternetten tamamen kopmak. Ormanların derinliklerine, çölün ortasına yerleşip elektriksiz bir yaşamı tercih ettiler. Onlar için özgürlük, eski bir defter ve kalemle yeniden yazıya dönmekti.
Ama çoğunluk kaldı. Çünkü yapay hakikatsiz bir yaşamı tahayyül edemiyorlardı.